��retmen, burnundan at gibi buhar ��kartarak soluyan �fkeli ��rencisini yat��t�rmak i�in:

� O�lum, sen onu affet � dedi.

� Ni�in affedeyim o sersemi, ��retmenim? �

� Bak o�lum, e�er onu affetmezsen; enine, boyuna, dikine yar�l�r, korkar�m bir g�n par�alara da ayr�l�rs�n...  �

� Ne demezsiniz ��retmenim, aynen �yle olaca��m galiba! �

� Onu g�r�nce k�z�yor, sinir oluyorsun; s�v�p sayas�n geliyor, de�il mi? �

� Evet, ama o da bunu hak ediyor! �

� Hay ak�ls�z o�lum, o insan� affetsen b�t�n bunlar ba��na gelmeyecek! Ben i�te sana bunu s�ylemek istiyorum. Her sefer olan sana, senin kalbine oluyor. Bu kin ve nefretin y�z�nden sinirlerin bozuluyor, kalbin ��rp�n�yor, elin i�e g�ce varm�yor, i�in g�c�n aks�yor. Yani her defas�nda hep sen zarar g�r�yorsun! �

Bu �arp�c� uyar�n�n kar��s�nda dili tutulan ��rencinin g�zleri yerdeki bir nesneye �ak�l� kald�:

� Hakl�s�n�z galiba ��retmenim ama ben bunu daha �nce ni�in d���nemedim? �

� �z�lme ak�ll� o�lum, bunu bu ya�ta fark ettin ya, art�k uzun y�llar mutlu olursun. Bak o�lum, bir daha s�yleyeyim: Yan�l�p da o kin ve nefret duygular�n� kalbine tekrar sokma; sen onu affetmekle kalbini, kendi sinirlerini, akl�n�, mant���n�, do�ru d���nme yetene�ini, k�sacas� kendi ya�ama sevincini kurtar�yorsun! �