Karde�imin do�du�u g�n� �ok iyi hat�rl�yorum. Dedemlerin evinde karde� bekliyordum. Oturma odas�nda bir pencere vard�r o evde. Perdesi a��kt� o g�n, ��nk� m�thi� kar ya��yordu. 

         O pencereden ne g�z�k�r bilir misiniz? Benimki de soru! Nereden bileceksiniz! Kar�� binan�n �at�s�! �ok yak�nd�r dedemlerin penceresine. Karl� �at�, �at�ya ya�an kar... Karde� gelecek... Bana tren getirecek! 

          " Ne treni! Karde�le trenin ne ilgisi var? " O zamanlar bu soruyu sormay� ak�l edememi� ve a��k�as� soran olsa bile yan�t�n� pek de merak etmemi�tim; ��nk� trenimle oynamakla me�guld�m o s�ralar... 

          �ok uslu bir �ocukmu�um k���kken; �n�me oyuncaklar� b�rak�n ve uzakla��n... Saatlerce oynar, ba��ndan ayr�lmazm���m oyuncaklar�m�n. �imdi bile hat�rl�yorum geriye �ekip b�rak�nca kendili�inden giden k���k arabalar�m�, logolar�m�, trenimi... 

          O y�llardan akl�mda kalan bir de m�zik vard�r... Karlar d��er, d��er d��er a�lar�m, hep ismini, hep ismini anar�m! Karlar d��er... D��er, d��er... Bu �ark�ya o zamanlar bir anlam veremiyordum; ama melodisi kula��ma ho� geliyordu. Hem karlar d���nce karde� geliyordu; karde� gelince de tren...  

Sahi sak�n bu treni karde� getirmemi� olmas�n! Bir g�n bu b�y�k sorunu kendi kendime ��zd�m! Sonra kimseye bundan s�z etmedim. Evet! Beni kand�rm��lard�! Treni karde� marde� getirmemi�ti i�te! Gelen karde�i k�skanmamam i�in bana oynanm�� al�ak�a bir oyundu bu! Bunu ��zebildi�ime g�re galiba ben, art�k b�y�yordum!

Ankara� ya karlar d��meye devam ediyordu ve her d��en kar benim okula gitme ya��m� biraz daha yakla�t�r�yordu! Ben �imdiden ad�m� yaz�p okuyabiliyor, birden y�ze kadar kimseden yard�m almadan sayabiliyordum! B�y�k ba�ar�yd� bu benim i�in...  

Sonra bir g�n okula kaydoldum. Okul asl�nda bizim apartmana �ok yak�nd�. Okula giden yol kocaman bir yol! Akl�mda kre�teyken ��rendi�im �ark�... Okul yolu d�z gider, �ocuklar bayram eder... Okul yolu d�z gidiyordu ger�ekten de! D�z yoku�lu bir yoldu! Hem de kocaman�ndan! 

So�uk bir Ankara sabah�nda okula ba�lad�m! T�m ��renciler s�raya girmi�; velileri arkada, daha geride... R�zgar esti�i zaman surat�m�za �arp�yor, titretiyor! Teneff�slerde bah�eye ��k�yoruz! Bir ucundan bir ucuna ko�u�turuyoruz! Bu okul denilen �ey g�zel bir yerde! Bah�esi de kocaman! �stedi�in kadar ko�tur, atla, z�pla, top oyna bu bah�ede!... 

Bir g�n okuldan eve d�nerken bizim binan�n giri�inde kocaman iki k�z g�rd�m! Yan�mdaki, � Onlar�n biri d�rd�nc�, di�eri be�inci s�n�f! � dedi. G�zlerim kocaman a��lm��t�! Bir insan nas�l d�rd�nc� s�n�f olabilir! Hele be�inci s�n�fa gelece�im g�n�, onlar�n ya��nda olaca��m� hi� d���nemiyordum bile! D�rd�nc� s�n�f!.. �teki de be�! Be�... Be�inci s�n�f...

           Y�llar sonra bir yaz g�n�, birinci s�n�f� okudu�um okulumun bah�esine gittim. Okula ilk ba�lad���m g�nk� so�uk yoktu. S�cac�kt� Ankara� n�n yaz�; karlar d��m�yordu art�k... Karde� kocaman olmu�tu, tren filan hak getire. Okul yoluna, bah�ede top oynayan �ocuklara bak�nd�m. G�ld�m, hem de kocaman g�ld�m kendi halime. Bu yol darac�kt�, iki araba ayn� anda zor ge�er. Hele bu k���c�k bah�e... D�nya d�n�yor... Hem de �abuk d�n�yor...