Ge�mi�i ve gelece�i iki kristal kadehmi��esine k�r�lmalar�ndan da �ekinmeden birbirine �arparak b�t�n heybetiyle sonbahar ge�iyor sokaklar�m�zdan...  

Kas�m ay� dersini iyi ezberlemi� bir �ocuk gibi yapraklar�n yere s�z�l���yle per�inliyor h�z�n denizlerinin i�imizdeki g�r�nt�s�n�...  

Ellerimiz korsan umutlara gebe... �lkyazdan beri al��t���m�z gece bask�nlar� yerini ak�am�st� �a�k�nl�klar�na b�rakacak... ��imdeki kafiyeye ters d���yor parmak u�lar�ma bula�an bu gece yaln�zl�klar�... �stemeden kocaman naralar biriktiriyorum, karanl�klara hedefsiz at��lar yapmak i�in! Karanl�k g�ky�z�nde okkal� bir havai fi�ek gibi patlayacak sanki naralar�m.  

Zaman anne sevecenli�i ve sakinli�i ile sal�yor koynumuza sonbahar�... Naras�n� i�ine atan harbi delikanl� edas�yla y�rekleri burmaya �al���yor sonbahara e�lik eden solgun g�ne� ���klar�... Sar� t�lbende benziyor g�ne� ���klar� ve t�lbentten zaman� s�z�yor sonbahar...  

Her �eye ra�men apalak bir umudum var; kucaklara s��m�yor... Aceleci bir g�zya�� damlas� gibi d���yor yere ve hi�bir �ey olmam�� gibi �st�ne biriken tozlar� silkip yekiniyor yeniden g�lmeye...  

Umutlar�m�z�n akrabal���yd� bizi yak�nla�t�ran, tan�� eden; h�rslar�m�z mahcup bir tohum gibi hep ba�ka bahara topra�� delip ye�erecekti, o bahar gelmedi bir t�rl�, gelmesin de...  

H�rs omurili�ini k�r�yor insan�n, �ekilsizle�tiriyor... Para h�rs�, �ehvet h�rs�, �nde olma h�rs�, kazanma h�rs�, en iyisini, en g�zelini bilme h�rs� ne kadar insan k�lar ki insan�? En az a�a�lar�n ve ye�ilin s�rg�ne g�nderildi�i namussuz bir kent ak�am�nda g�ky�z�nde s�z�len mavi u�urtma kadar direnebilmeli insan, h�rs de�il ama bu, direnmek ba�ka bir �ey; apalak umuda kucak bulma tela�� denebilir belki...